|
Среди связок в горле комом теснится крик,
Но настала пора, и тут уж кричи – не кричи.
Лишь потом кто-то долго не сможет забыть,
Как, шатаясь, бойцы об траву вытирали мечи.
И как хлопало крыльями чёрное племя ворон,
Как смеялось небо, а потом прикусило язык.
И дрожала рука у того, кто остался жив,
И внезапно в вечность вдруг превратился миг.
И горел погребальным костром закат,
И волками смотрели звёзды из облаков.
Как, раскинув руки, лежали ушедшие в ночь,
И как спали вповалку живые, не видя снов…
А «жизнь» — только слово, есть лишь любовь
и есть смерть…
Эй! А кто будет петь, если все будут спать?
Смерть стоит того, чтобы жить,
А любовь стоит того, чтобы ждать…
Виктор Цой
|
W głębi gardła rozdzierający czai się krzyk
Ale nastał już czas i nie znaczy on nic
Mimo to w pamięci czyjejś wciąż będą żyć
Wojownicy ścierający krew, co na mieczach się skrzy
I to, jak łopotało skrzydłami stado czarnych wron
I jak śmiało się niebo i raptem śmiech jego znikł
I jak drżała ręka temu, który przeżył bój
I jak nagle w wieczność zamienił się błysk
I jak płonął cmentarny zachodu żar
I zimne spojrzenie mieszkających w chmurach gwiazd
Jak rozłożywszy ręce leżeli ci, co odeszli w noc
I jak spali pokotem żywi, nie widząc snów
A życie ledwie słowo, jest tylko miłość i jest śmierć
A czyja wybrzmi pieśń, jeśli wszyscy będą spać?
Śmierć warta jest tego, by żyć
A miłość – by wyczekiwać jej
/ пер. Моника Краевская/
|
