Muszla
|
Раковина
|
|
Może ci, nocy, jestem zbędny;
wyrzucon z wiru tego świata,
jak muszla pozbawiona perły,
leżę na brzegu twego piaskach.
Ty obojętnie fale pienisz,
śpiewając swoją pieśń upartą,
ale pokochasz i ocenisz -
- muszla nie troszczy się o kłamstwo.
Na piasku złożysz przy niej ciało,
okrywszy świętych szat welonem,
połączysz ją nierozerwalną
więzią z ogromnym fali dzwonem.
I muszli delikatne ściany,
jak opuszczony serca dom,
napełnisz cichym szmerem piany,
pędzącym wiatrem, deszczem, mgłą...
1911
|
Быть может, я тебе не нужен,
Ночь; из пучины мировой,
Как раковина без жемчужин,
Я выброшен на берег твой.
Ты равнодушно волны пенишь
И несговорчиво поешь,
Но ты полюбишь, ты оценишь
Ненужной раковины ложь.
Ты на песок с ней рядом ляжешь,
Оденешь ризою своей,
Ты неразрывно с нею свяжешь
Огромный колокол зыбей,
И хрупкой раковины стены,
Как нежилого сердца дом,
Наполнишь шепотами пены,
Туманом, ветром и дождем.
1911
|
Notre Dame
|
Notre Dame
|
|
Tam, gdzie rzymski namiestnik sądził ludy obce,
wznosi się bazylika. Krzyżowe sklepienia
grają lekko mięśniami, siecią unerwienia,
jak praojciec nasz, Adam, pierwsze i radosne.
Ale z zewnątrz wychodzą na jaw tajne plany:
tu wciąż się troszczy łuków rozpostartych siła,
by bezczynność sklepienia murów nie zmiażdżyła,
by powstrzymać zuchwałe ciężaru tarany.
Żywiołowy labirynt, puszcza niepojęta,
gotyckiej duszy mądre, rozumne otchłanie -
- przed władzą cara-pionu trzcina z dębem staje,
chrześcijańska nieśmiałość, egipska potęga.
O, Notre Dame cytadelo! Im uważniej zgłębiam
twe monstrualne kształty i szkaradne żebra,
tym częściej jestem pewien, że i ja, być może,
kiedyś z brzemienia złego - przecudowne stworzę.
1912
|
Где римский судия судил чужой народ,
Стоит базилика,- и, радостный и первый,
Как некогда Адам, распластывая нервы,
Играет мышцами крестовый легкий свод.
Но выдает себя снаружи тайный план:
Здесь позаботилась подпружных арок сила,
Чтоб масса грузная стены не сокрушила,
И свода дерзкого бездействует таран.
Стихийный лабиринт, непостижимый лес,
Души готической рассудочная пропасть,
Египетская мощь и христианства робость,
С тростинкой рядом - дуб, и всюду царь - отвес.
Но чем внимательней, твердыня Notre Dame,
Я изучал твои чудовищные ребра,
Тем чаще думал я: из тяжести недоброй
И я когда-нибудь прекрасное создам.
1912
|
Admiralicja
|
Адмиралтейство
|
|
Topolę pył zadręcza w stolicy północnej,
zaplątał się w listowie cyferblat przejrzysty
i w mroku zielonkawym akropol lub okręt,
brat wodzie i niebiosom, z oddalenia błyszczy.
Galeon napowietrzny z reją nietykalną,
co spadkobiercom Piotra służył za ekwipaż,
uczy, że piekno nie jest półboga zachcianką,
lecz miernikiem drapieżnym cieśli - wyrobnika.
Nam nie wadziły czterech sił przyrody władze,
lecz wolny człowiek zechciał stworzyć żywioł piąty.
Czyż nie zdaje się przeczyć przestrzeni przewadze
arka, której nadano nieskalane formy?
Rój rozwścieczonych meduz lepi się kapryśnie
i rdzewieją kotwice, jak pług na bezdrożach -
i zaraz ciasny węzeł trzech wymiarów pryśnie,
kiedy otworzą wrota wszechświatowe morza
1913
|
В столице северной томится пыльный тополь,
Запутался в листве прозрачный циферблат,
И в темной зелени фрегат или акрополь
Сияет издали, воде и небу брат.
Ладья воздушная и мачта-недотрога,
Служа линейкою преемникам Петра,
Он учит: красота - не прихоть полубога,
А хищный глазомер простого столяра.
Нам четырех стихий приязненно господство,
Но создал пятую свободный человек.
Не отрицает ли пространства превосходство
Сей целомудренно построенный ковчег?
Сердито лепятся капризные Медузы,
Как плуги брошены, ржавеют якоря -
И вот разорваны трех измерений узы
И открываются всемирные моря!
|
Hagia Sophia
|
Айя-София
|
|
Z pańskich wyroków władcy i narody
krok winni wstrzymać w Hagia Sophii murach!
Bo, wedle świadka, na łańcuchu złotym
z niebios wysokich zwisa twa kopuła.
Dla wszystkich wieków - przykład Justyniana,
dla obcych bogów u dalekiej strony
efeska wykraść pozwoliła Diana
sto siedem kolumn z marmurów zielonych.
O czymże myślał szczodry budowniczy,
gdy, wzniosły duchem i zamysłem wielki,
rozmieścił nisze, apsydy i wnęki,
wschód im i zachód pierwej objawiwszy?
Cudna świątynia, skąpana w pokoju,
czterdzieści okien - ceremonia światła;
kształty przepięknych czterech archaniołów
na wspierających twą kopułę żaglach.
Mądrej budowli oblicze sferyczne
przeżyje ludy, stuleciom się oprze,
a serafinów lamenty tragiczne
nie spaczą nigdy twej pozłoty mrocznej.
1912
|
Айя-София,- здесь остановиться
Судил Господь народам и царям!
Ведь купол твой, по слову очевидца,
Как на цепи, подвешен к небесам.
И всем векам - пример Юстиниана,
Когда похитить для чужих богов
Позволила эфесская Диана
Сто семь зеленых мраморных столбов.
Но что же думал твой строитель щедрый,
Когда, душой и помыслом высок,
Расположил апсиды и экседры,
Им указав на запад и восток?
Прекрасен край, купающийся в мире,
И сорок окон - света торжество.
На парусах, под куполом, четыре
Архангела - прекраснее всего.
И мудрое сферическое зданье
Народы и века переживет,
И серафимов гулкое рыданье
Не покоробит темных позолот.
1912
|
