DO…
Pamiętam cudne okamgnienie:
Przede mną wnet zjawiłaś ty,
Jak duch przelotny, objawienie,
w kim geniusz piękna istny tkwi.
W kolei smutków, co сiążyły,
W trwożliwym zgielku moich lat
Słyszałem długo głos twój miły
I śniłem twoich rysów ślad.
Po latach nagły zryw burzliwy
Rozwiał marzenia młodych lat,
I zapomniałem głos twój miły,
I twych niebieskich rysów ślad.
W ponurej mgle osamotnienia
Mijały dni… Istniałem bez
Żadnedo bóstwa, bez natchnienia,
Bez życia, bez miłosnych łez.
I oto w duszy przebudzenie:
Przede mną znów zjawilaś ty,
Jak duch przelotny, objawienie,
w kim geniusz piękna istny tkwi.
I serce bije się płomiennie,
I wskrzesił znowu w nim się dar:
I całe bóstwo, i natchnienie,
I życie, i miłosny żar!
Перевод .Ан. Нехая и Валентины Филатовой
|
К…
Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.
В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты.
Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.
В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.
Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.
И сердце бьется в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.
|
POWÓZ ŻYCIA
Choć bywa czasem przeciążony,
ten powóz lekko wiezie nas!
Czas, dryndziaż nasz nieustraszony,
Na koźle siedzi cały czas.
Wsiadamy doń z samego rana,
Na łeb na szyję chcemy gnać,
O cichym życiu zapomniano…
Wołamy: - Jazda… twoją mać!
W południe brak już tej brawury,
Roztrąsło nas – i widać lżej
Wszystkie wąwozy, wszystkie góry…
Błagamy: - Ciszej, duralej!
Mknie powóz dalej szybkim biegem,
Pod wieczór każdy być w nim zwykł
I cicho drzemie przed noclegiem…
A czas wciąż goni koni swych!
Пер. Ан.Нехай
|
ТЕЛЕГА ЖИЗНИ
Хоть тяжело подчас в ней бремя,
Телега на ходу легка;
Ямщик лихой, седое время,
Везет, не слезет с облучка.
С утра садимся мы в телегу;
Мы рады голову сломать
И, презирая лень и негу,
Кричим: пошел… е…на мать!
Но в полдень нет уж той отваги;
Порастрясло нас; нам страшней
И косогоры и овраги;
Кричим: полегче, дуралей!
Катит по-прежнему телега;
Под вечер мы привыкли к ней
И, дремля, едем до ночлега —
А время гонит лошадей.
|
