Wiosna idzie

Przyleciały skowroneczki z radosną nowiną,
zaśpiewały, zawołały ponad oziminą:
- Idzie wiosna! Wiosna idzie!
Śniegi w polu giną!

Przyleciały bocianiska w bielutkich kapotach,
klekotały, ogłaszały na wysokich płotach:
- Wiosna! Wiosna idzie!
Po łąkowych błotach!

 Przyleciały jaskółeczki kołem kołujące,
figlowały, świergotały radośnie krzyczące:
- Idzie wiosna! Wiosna idzie!
Prowadzi ją słońce!

Stara piosenka

Jedzie Jasio z rana w boku.
Pod okienkiem zwolnił kroku.
Wyszła Kasia, Kasiuleńka,
przybieżała do Jasieńka.

– Zsiądź, przyniosę wody,
dla twych ust ochłody.
 Przemyję ci rany,
braciszku kochany.

I będę prosiła
bardzo Pana Boga,
żeby się skończyła
bitwa zła i sroga,

żeby każdy człowiek
pracował spokojny –
żeby nigdy w świecie
nie było już wojny!

Jesienne liście

Z tym jesiennym wiatrem
tańczą sobie liście,
tańczą sobie tańczą
czerwone złociście.

Z tym jesiennym wiatrem
odtańczą daleko,
i nie skończą tańczyć,
aż za siódmą rzeką.

Aż za siódmą rzeką,
Aż za siódmą górą,
Aż je śnieg przykryje
Grubą, białą chmurą.

Kasztany

Weź brązowe paltko, synku kochany.
Pójdziemy do parku zbierać kasztany.

Leżą tam, jak małe kolczaste jeże.
Kto z nas, synku, prędzej i więcej zbierze?

Czyje będą ciemne, a czyje w łatki,
Czy twoje syneczku, czy twojej matki?

I co z nich zrobimy: krówki czy konie?
I kto przy tym bardziej poplami dłonie?

Kto je potem szybciej w domu umyje?
Kto się komu pierwszy rzuci na szyję?

___________________________________

Эва  Шельбург-Зарембина (1899-1988) - классик польской поэзии для детей, автор многих книг, первый председатель совета детского Ордена Улыбки.

Věci

Miluji věci, mlčenlivé soudruhy,
protože všichni nakládají s nimi,
jako by nežily,
a ony zatím žijí a dívají se na nás
jak věrní psi pohledy soustředěnými
a trpí,
že žádný člověk k nim nepromluví.
Ostýchají se první dát do řeči,
mlčí, čekají, mlčí,
a přeci
tolik by chtěly trochu si porozprávět!

Proto miluji věci
a také miluji celý svět.

Vzdálená milá

Včera byly u mne na návštěvě
všechny hvězdy,
- měsíc sedl si do velké lenošky, -
ale když jsem se jich mezi řečí ptal,
zda kdo mou milou někde uhlídal,
tak všichni vstali
a šli ji hledat.

Odešli asi do velmi vzdáleného kraje,
protože dnes jich ani vidět není.
Prší mi do světnice a veliká tma je,
v šeru od všech věcí beru rozloučení:
housle, knihovno, stolku,
pán Bůh je dlužen mi radostnou, červenou holku,
daleko kdesi ji schovává.

Hvězdy a měsíc jsou tuze už staří,
myslím, že se jim nepodaří
dojít až tam...

Musím jít sám.

Žebráci

Pán Bůh jedenkrát přišel ke mně
jak žebrák s mošnou a holí:
Spal asi na seně,
vonělo z něho jak z červnových polí,
na prahu stanul a prosil.

Tenkrát měl jsem
mnoho zlých věcí, které dech úží
černé šaty, límec, knihy vázané v kůži,
a že jsem byl syt,
tak vážně jsem přemýšlel,
zda lépe je zemřít či žít.
Nic jsem mu nedal, - neměl jsem rukou.
Jen jsem se styděl,
když jsem jeho oči viděl,
modré od západu k východu.

Pán Bůh odešel.
Dveře zůstaly otevřené.
Ty jednou mě vytáhly bez límce a knih,
na cestu daly mi mošnu a chlapecký smích,
mnoho smutků a urážek do uzlíčku
a stříbrnou vzpomínku na matičku.

Teď chodím městem a Pána Boha hledám,
vím, že tu chodí s mošnou a holí,
vím, že se jednou s ním shledám,
ale už mě to nezabolí,
protože nemám žádných zlých věcí.
Vezme mě s sebou. Stoupnem si na nároží
s čepicí v rukou, slunce nad hlavou.

"O lásku prosíme, lidé boží, -
- otevřte srdce!"

__________________________________

Иржи Волькер (1900-1924) – легенда чешской
поэзии ХХ века, поэт-лирик, наивный социалист. рано умерший от туберкулеза

Приведенные стихотворения взяты из его книги стихов «Гость в дом» (1921)

«Láska, ach láska,…»

Láska, ach láska,
na živé mŕtve mení.

Bol on a ona. V tichu padajúcom na hvozdy
objali, objímali sa a v nenásytnej ľúbosti
ostali očarení.

Motýľ nad lampou

Až sa deň do tmy zrúti, motýľ vyletí,
v okrajoch krídel skryje vykrojené rty.

A hľadá iné rty k tým ukradnutým rtom,
za nimi bez ustania blúdi večerom.

Zlodej i láska chcú byť večne skrytí tmou,
hla, ako protestuje motýľ nad lampou.

Chvila

Na chladné sklo si pritisneme líce
z kaviarne nudne hľadieť do ulice.

Tak mnohí sme tu , predsa sme len sami,
po ceste milenky idú s milencami.

Ulica s ľuďmi, veci s vecmi v zhode
učia nás večnú múdrosť o živote.

Hovoria stolce z plyšu, mäkké drapérie,
že život najkrajší je, keď sa žije.

Báseň 

Čas letí
jak vtáci nedozierni.

1904 –
na rok ten zabudol som
jak na svoj dáždnik čierny
v Café Union.

Lež toľko viem, že v roku tom
oblohu sotva kryla
jasavá hviezda z Betlehema,
len jedna žena
v bolesti chlapca porodila.