Звездочет
Что в подзорные трубы я вижу,
поднимаясь на башню во мгле?
Почему так печально завишу
от чего-то былого во мне?
И, смотря с высоты виновато
на уснувшую пропасть Арбата,
отчего так поспешно и вдруг
инструмент выпускаю из рук?
Спят в постелях своих горожане,
спят с авоськами, спят с гаражами,
спят тревожно на правом боку...
Изготовилось тело к прыжку.
Вон из пятен ночного тумана
появляется вдруг вдалеке
моя стройная старая мама —
чемоданчик фанерный в руке.
Он, пожалуй, минувшая мода,
но внутри, словно в дебрях комода,
что давно развалиться готов,
фотографии прежних годов.
Память, словно ребенок, ранима
и куда-то зовет и зовет...
Всё печально, что катится мимо,
всё банально, что вечно живет.
И живу я вот с этой виною
на двадцатом ее этаже
между тою и этой войною,
не умея спуститься уже.
|
Astrolog
Gdy w ciemnościach się wdrapię na wieżę,
Przez lunetę cóż dojrzy me oko?
Czemu tak rozpaczliwie zależę
Od tych spraw, со tkwią we mnie głęboko?
Ze skruszoną pochyłam się miną
Nad Arbatu uśpioną doliną
Lecz pospiesznie i jakos nieskładnie,
Aż luneta mi z dłoni wypadnie.
A mieszkańcy snię w swoich mieszkaniach
О zakupach, zebraniach, podaniach.
Niespokojnie na prawym spią boku,
Jakby się szykowali do skoku.
Tam, gdzie mgieł nocnych snują się plamy,
Ktoś powraca z podróży niebliskiej.
Widzę smukłą sylwetkę swej mamy,
W dłoniach trzyma więzienną walizkę.
To, jak sądzę, miniona już moda,
Lecz walizka, jak stara komoda,
Do tej pory w czeluściach swych gości
Fotografie niedawnej przeszłości.
Pamięć jest, niby dziecko, wrażliwa,
Jakiś cel pokazuje daleki.
Smuci to, со się w nicość rozpływa,
Co banalne, trwać będzie przez wieki.
Ja zaś żyję z tą winą już długo,
Z dwudziestego nie schodząc jej piętra,
Między jedną wojenką a drugą,
A jak schodzi się w dół — nie pamiętam.
|
Письмо к маме
Ты сидишь на нарах посреди Москвы.
Голова кружится от слепой тоски.
На окне — намордник, воля — за стеной,
ниточка порвалась меж тобой и мной.
За железной дверью топчется солдат...
Прости его, мама: он не виноват,
он себе на душу греха не берет —
он не за себя ведь — он за весь народ.
Следователь юный машет кулаком.
Ему так привычно звать тебя врагом.
За свою работу рад он попотеть...
Или ему тоже в камере сидеть
В голове убогой — трехэтажный мат...
Прости его, мама: он не виноват,
он себе на душу греха не берет —
он не за себя ведь — он за весь народ.
Чуть за Красноярском — твой лесоповал.
Конвоир на фронте сроду не бывал.
Он тебя прикладом, он тебя пинком,
чтоб тебе не думать больше ни о ком.
Тулуп на нем жарок, да холоден взгляд...
Прости его, мама: он не виноват,
он себе на душу греха не берет —
он не за себя ведь — он за весь народ.
Вождь укрылся в башне у Москвы-реки.
У него от страха паралич руки.
Он не доверяет больше никому,
словно сам построил для себя тюрьму.
Все ему подвластно, да опять не рад...
Прости его, мама: он не виноват,
он себе на душу греха не берет —
он не за себя ведь — он за весь народ.
|
List do mamy
Siedzisz w środku Moskwy na drewnianej pryczy,
Z okrutnego żalu dusza twa skowyczy,
Na oknie — kaganiec, wolność — za murami;
Pozrywano wszystkie więzi między nami.
Strażnik buciorami stukać znów zaczyna...
Przebacz mu, mateńko, to nie jego wina.
On sumienie z grzechu bez trudu oczyści,
Bo to dla narodu, nie dla swej korzyści.
Młody śledczy pięścią со dzień ci wygraża,
Mianem wroga ludu łaskawie obdarza,
Bardzo się przykłada do swojej roboty,
Sam za kratki trafić wszak nie ma ochoty.
Trójpiętrowych przekleństw pełna lepetyna...
Przebacz mu, mateńko, to nie jego wina.
On sumienie z grzechu bez trudu oczyści,
Bo to dla narodu, nie dla swej korzyści.
Drzewa ścinać musisz gdzieś za Krasnojarskiem,
Nie poszedł na wojnę twój konwojent dziarski,
Lecz do bicia kolbą zawsze jest gotowy,
By ci mysli wrogie powybijac z głowy.
Jego kozuch — ciepły, za to chłodna — mina...
Przebacz mu, mateńko, to nie jego wina.
On sumienie z grzechu bez trudu oczyści,
Bo to dla narodu, nie dla swej korzyści.
Wódz nad rzeką Moskwą ukrywa się w wieży,
Nikomu prócz siebie więcej już nie wierzy,
Paraliżem ręki ze strachu dotknięty,
Sam powstawiał w okna krat więziennych pręty;
Zły jest, chociaż cała słucha go kraina...
Przebacz mu, mateńko, to nie jego wina.
On sumienie z grzechu bez trudu oczyści,
Bo to dla narodu, nie dla swej korzyści.
|
|
***
Сестра моя прекрасная, Натела,
прошли года, а ты помолодела —
так чист и ясен пламень глаз твоих...
Возьми родную речь, горбушку хлеба,
и эти облака, и это небо
и раздели на нас, на шестерых.
Вот заповедь ушедшего поэта,
чья песня до конца еще не спета.
Сестра моя, всё — только впереди!
Пускай завистникам пока неймется...
Галактион когда-нибудь вернется,
он просто задержался по пути.
Cредь океана слов и фраз напрасных,
не столь прекрасных, сколько безопасных,
как острова лежат его слова,
спешит перо как будто пред грозою...
Его глаза подернуты слезою:
поэты плачут — нация жива.
|
***
Siostrzyczko droga, śliczna ma Nateło,
Tys młoda wciąż, choć tyle lat minęło —
Wciąż twoje oczy płoną tak żarliwie...
Rodzimą mowę weź i bochen chleba,
Weź te obłoki, i ten błękit nieba,
I między nas sześcioro podziel sprawiedliwie.
Testament tu zmarłego masz poety,
Co nie dokonczył pieśni swej niestety...
Przed nami, siostro, jeszcze dni niemało!
Próżne są trudy zawistników grona,
Zobaczysz w końcu swego Gałaktiona,
Po prostu coś go w drodze zatrzymało.
A jego słowa w morzu słów zbytecznych,
Bezpiecznych wprawdzie, lecz nie długowiecznych,
Są niby wyspy pośród wód bezmiaru...
Spieszy się dłon, nim burza ją zaskoczy
I łza po chwili przesloniła oczy:
Poeci płaczą a więc żyje naród.
|
Памяти брата моего Гиви
На откосе, на обрыве
нашей жизни удалой
ты не удержался, Гиви,
стройный, добрый, молодой.
Кто столкнул тебя с откоса,
не сказав тебе «прощай»,
будто рюмочку — с подноса,
будто вправду невзначай?
Мы давно отвоевали.
Кто же справился с тобой?
Рок ли, время ли, молва ли,
вождь ли, мертвый и рябой?
Он и нынче, как ни странно -
похоронен и отпет, —
усмехается с экрана,
а тебя в помине нет.
Стих на сопках Магадана
лай сторожевых собак,
но твоя большая рана
не рубцуется никак.
И кого теперь с откоса
по ранжиру за тобой?...
Спи, мой брат беловолосый, стройный, добрый, молодой!
|
Pamięci mego brata Giwi
Tam, gdzie życia stok zdradliwy,
Na tym zboczu, na urwisku
Tyś się nie utrzymał, Giwi,
Smukły, dobry mój braciszku.
Czy to rzeczywiście znaczy,
Że cię ktoś bez słowa strącił
Całkiem jak kieliszek z tacy,
Tak zwyczajnie, ot, niechcący?
Swojem wziął, a nie wiem nadal,
Kto jest sprawcą twej zatraty:
Los, epoka, ludzka zdrada?
Czy wódz — martwy i dziobaty?
Jemu i w dzisiejszej dobie
Nie brak hymnów i peanów,
Nikt nie wspomni zaś о tobie,
Gdy on śmieje się z ekranu.
Dawno chyba na Kołymie
Ucichł jazgot psów strażniczych,
Tylko rany twej olbrzymiej
Nie zaleczy się już niczym.
Komu teraz każą losy,
By w dół runął po urwisku?
Spijże, Giwi — jasnowłosy,
Smukły, dobry mój braciszku.
|
|
***
Солнышко сияет,
музыка играет,
Отчего ж так сердце замирает?
Там, за поворотом,
не дурен собою,
Полк гусар стоит перед толпою.
Барышни краснеют,
танцы предвкушают,
Кто кому достанется — решают.
Но полковник главный
на гнедой кобыле
Говорит: „Ну что ж, вы всё забыли?
Танцы были в среду,
нынче воскресенье,
С четверга война и нет спасенья.
А на поле брани
смерть гуляет всюду,
Может не вернемся — врать не буду!”
Барышни не верят,
в кулачки смеются,
Невдомек, что вправду расстаются.
„Вы, мол, повоюйте,
если вам охота,
Да не опоздайте из похода”.
Солнышко сияет,
музыка играет,
Отчего ж так сердце замирает?
|
***
Słoneczko przygrzewa,
muzyka rozbrzmiewa;
Czemu serce z żalu tak omdlewa?
Za wsią, przy gościncu
Stoi pułk żolnierzy,
Chmara panien ku nim wnet pobieży.
Wszystkie się radują:
Pójdą dzisiaj w tany,
Każdy chłopak zaś — jak malowany!
Ale pan pułkownik
Na bułanym koniu
„Hola, moje panny!” — woła do nich.
„W środę były tańce,
Dziś niedzielę mamy,
W czwartek zaś na wojnę wyruszamy!
Śmierć zatańczy z nami,
Jak to na wojeńce,
Może nas już nie ujrzycie więcej!”
Cóż on opowiada,
Panny mu nie wierzą,
Tylko ślą usmiechy ku żołnierzom.
„Panowie wojacy,
Jedźcie, kędy wola,
Tylko wróćcie z bitewnego pola!”
Słoneczko przygrzewa,
Muzyka rozbrzmiewa;
Czemu serce z żalu tak omdlewa?
|
